Ik dacht dat vegetariër/vegan zijn moeilijk was in de jaren tachtig. Nooit helemaal bij de groep horen, was niet fijn. Maar als ik sommige nieuwe vegans bezig zie, heeft de vegan die vandaag ter goeder trouw en om welke reden dan ook geen vlees eet, het al bij al veel moeilijker dan de vreemde snuiter die ik in mijn jonge jaren was (of nog steeds ben).
Toen ik acht was, werd ik als een rariteit beschouwd. Inmiddels ben ik méér dan 40 jaar vegan/vegetariër. Voor een kind dat zoekende was en zijn eigen identiteit nog niet gevonden had, was vegetarisch/vegan zijn destijds niet evident. Vaak voelde ik me eenzaam en onbegrepen. Ik vond zelden of nooit aansluiting bij mijn peergroep, zeker niet wanneer er gegeten werd. Vaak hoorde ik er niet bij puur omdat ik andere eetgewoonten had. Mensen gingen speciale arrangementen voorzien waardoor ze me onbewust en goedbedoeld vervreemdden van de rest van de groep. Aan tafel werden er dan opmerkingen over mij gemaakt. Ik had dan de neiging om mij te verontschuldigen of me minstens te verantwoorden. Waarna het anders zijn nog sterker naar voor leek te komen. De niet-begrijpende blikken van de tafelgenoten wilde ik ontvluchten. Ik wilde net als alle andere kinderen gewoon zijn en erbij horen.
Vandaag is dat niet anders. Ook al ben ik de vijftig voorbij en moet ik niet meer op zoek naar mijn eigen identiteit, erbij horen blijft een zielsverlangen dat me niet loslaat. Er zijn allerlei groeperingen waar vegans elkaar vandaag de dag ontmoeten. Er zijn vegan facebookgroepen, vegan bewegingen en zelfs vegan organisaties. Elk van die groeperingen heeft haar eigen waarheid. Ik sta versteld hoe gemakkelijk deze nieuwe "vegans" zich verenigen. "Wat fijn!" was mijn eerste reactie in verschillende groepen.
Wat ik helaas snel doorhad en waar ik me helemaal niet goed bij voel, is het gemak waarmee een bepaalde groep vegans zich als dé vegan norm opwerpt. Het slaat me met verstomming hoe er met absolute waarheden gegoocheld wordt. Er zijn de insiders en de outsiders. Er is geen middenweg en de voorwaarden om tot de vegan club te horen zijn hoog. Vrijwilligers moeten de regels strikt volgen, anders wordt hun vrijwillige inzet niet aanvaard! Echte verbinding en steun is ver te zoeken. Infighting tussen vegans over de manier van communicatie met niet-vegans is zowaar nog erger. Alsof vegan zijn, betekent dat je je niet meer ophoudt met andere mensen, tenzij volgens welbepaalde regels.
Om aan de opgestoken vingers van de vegan scene te ontsnappen, begon ik in 2019 mijn eigen facebookgroep "wat vegans (w)eten". We zijn ondertussen de kaap van 1900 leden voorbij. Er zijn nooit hatelijke opmerkingen of vooroordelen. Als er toch eens onenigheid is, dan stuur ik het gesprek op een zachte manier naar mildheid en begrip voor elkaars situatie. Door de veiligheid in de groep kan er zoveel méér gezegd worden. Ik stel zelf graag vragen zodat mensen reflecteren over de eigen struggles. En vaak zijn die struggles zo herkenbaar. Waardoor ik en anderen er ook iets aan hebben. En weet je, zelfliefde, leren van elkaar en elkaar steunen, dat doet ons allemaal goed.
