In hardslag leg ik de vinger aan mijn pols. Hard is het ritme, robuust, ongepolijst. Ik nodig je uit om samen met mij te luisteren naar de slagen die een hart figuurlijk kunnen beroeren of zelfs uit balans brengen. Om uit te drukken wat ik voel, maakt ik woordtekeningen. Woorden zijn mijn beelden. Daar teken ik gedachten mee. Elk gedicht is een gedachte. Per gedachte slechts een handvol woorden, staccato op een blad gegooid.   

De imaginaire vriendjes die in mijn hoofd wonen, hebben veel verbeelding. Kom, ik laat je kennis maken met de muzemannetjes die mijn fantasie opwekken en mijn hand laten bewegen tijdens het schrijven. 

Mens, dier en natuur houd ik tegen het licht. Het fenomeen tijd speelt een grote rol. Net als in mijn andere bundels hoofd vol poppetjes hart vol gaten en vers gevist wordt de intonatie in hardslag niet door mij gekozen. Door het gebrek aan hoofdletters of leestekens is de lezer genoodzaakt om zelf de betekenis en het ritme van mijn gedichten te bepalen. De lezer wordt hierdoor onvermijdelijk geconfronteerd met zijn eigen unieke hartslag, hartritme en eventuele ritmestoornissen.

wijsheid

wat zou jij doen

als jij mij was                                                                                

je keek hoopvol

snakkend naar uitsluitsel

gewaarborgd door wijsheid

ik wist

eenduidigheid bestaat niet

geen enkel antwoord geeft rust

hulpeloos

ontdaan

zonder stilstaan hoop of overweging

gaf ik je het enige dat ik kon bedenken

een vraag

de juiste 

zo bleek

want toen zag jij 

het antwoord

een mogelijkheid

jouw stelligheid