In tijden van het Coronavirus schrijf ik elke week een knuffelbrief voor de geïsoleerde bewoners van de woonzorgcentra en voor iedereen die nood heeft aan een beetje humor en een vriendelijk woordje. Mijn zevende brief lees je onder de mondmaskers.
Met welk mondmasker ga jij binnenkort de deur uit?
Bij vistaprint kan je je mondmasker een persoonlijke toets geven.
Met deze mondkapjes tegen corona zorg je voor jezelf en voor de anderen.
Nu bij vistaprint wasbare mondmaskers van stof te koop voor € 13,06
Bilzen, 27 april 2020
Dag Jaak
Dag Tim, Jean-Pierre, Sonja, Margriet, Lucianne, Paul, Vincent, Willy, André, Els, Jhonny, Guy, Jan, Sonia, Jacques, Mieke en Roger, Peter, Amand, Sylvain, Wieske, Jürgen, Anja, Jana, Christine, Luc, Lutgart, Mariette, Michel, Pascale, Ellen, Nancy, Yarrid, Katelijne, Pascal, Suzanne, …
Dag ……….. (hier vul jij je naam in, toch?)
Jullie vragen je af wie al die mensen zijn? Ik begrijp dat, ben ik zelf ook een curieuze neus hoor, hihi.
Wel, dat zijn de mensen die mij knuffelden de afgelopen weken.
Neen, niet in het écht. Maar wel heel tastbaar. Ik kreeg van hen een lieve mail, een grapje of een duimpje op facebook, een doordenkertje of een leestip, een telefoontje om me te vragen hoe het met me gaat. Ik kreeg van hen telefoontjes om te zeggen dat het niet erg is wanneer ik even niet mee kan. Ik kreeg van hen telefoontjes om samen te denken over hoe we de mensen van het Willemsfonds van op afstand een hart onder de riem kunnen steken.
Het Willemsfonds –waar ik samen met Nancy, Ellen, Pascale, Yarrid, Pascal, Suzanne en Katelijne werk- is een vereniging die draait op vrijwilligers. Maar liefst 500 fantastische mensen die zich jaar in jaar uit belangeloos inzetten voor de vereniging en haar om en bij de 5000 leden. In heel Vlaanderen en in Brussel organiseren onze vrijwilligers allerhande activiteiten om mensen te verbinden en samen cultuur te beleven. Je begrijpt dat deze activiteiten nu allemaal geannuleerd werden voor onbepaalde duur. Voor onze vrijwilligers voor wie contact onontbeerlijk is, is dat een zware dobber. Al hun werk van de afgelopen maanden leidt schijnbaar tot niets. Reizen kunnen niet meer doorgaan, uitstappen worden uitgesteld. Culturele wandelingen zijn verboden. Tentoonstellingen bezoeken kan niet meer. Het lentediner waar we allemaal elk jaar heel hard naar uitkijken, is on hold gezet, … . Samen zitten om nieuwe plannen te smeden, zit er niet meer in. Ook niet met een Corona biertje. Neen hoor, kan niet! Zelfs niet met de Wijze Willem. Ja serieus jong, wij hebben ons eigen bier! Het is te zeggen, de eer gaat geheel naar onze West-Vlaamse Willemsfondsers, die het bier zelf produceren en op de markt brengen! Het zal smaken na de crisis, dat kan ik je nu al zeggen! Laat het me weten moesten jullie er ook eentje lusten hé!
Mijn collega’s doen er alles aan om vooral in deze moeilijke tijd toch te doen waar we in het Willemsfonds goed in zijn, namelijk mensen ontmoeten en verbinden. Ik sta ervan te kijken hoeveel energie zij hebben!
Neem nu Pascale, die werkt zowaar voor drie. Haar ideeën om mensen bij elkaar te brengen, zet zij in één twee drie om in werkelijkheid. Zij doet telefoontjes naar leden om hen te vragen hoe het met hen gaat. Zij organiseert samen met Katelijne video overleg met vrijwilligers om met hen na te denken hoe we het contact met de leden ook nu behouden.
Wanneer Pascale een knuffelkaart ontwerpt die alle Willemsfondsleden deze week in de brievenbus krijgen, staat Nancy meteen klaar om de adresstickers te kleven, 5000 stuks! Allee, ietske minder natuurlijk, want niet alle Willemsfondsers zijn alleenstaand.
Je snapt waarom ik mijn knuffelbrief deze keer een beetje later op de week stuur: ik wil de verrassing niet verknoeien voor de Willemsfondsers die mijn brieven lezen en dan nu al zouden ontdekken dat er een kaartje onderweg is.
Katelijne verzamelt bij de vrijwilligers alle inspiratie om activiteiten te organiseren en zij bundelt al deze creatieve ideeën in een gids voor na de crisis, wanneer we weer samen op zoek gaan naar cultuur in het echte leven. Voor bij die bak Wijze Willem, weet je wel!
Suzanne is ons jong ding! Zij is zo enthousiast over haar Brusselse Willemsfondsers, altijd in de weer om subsidies voor hen los te peuteren bij één of andere instantie. Suzanne heeft het heel lastig nu omdat zij haar vrijwilligers moet missen.
En dan is er onze ouderdomsdeken, Pascal. Ja, dat heb je goed geraden, we hebben er twee van, een manneke en een vrouwke, Pascal en Pascale. Pascal, ons manneke, zet zich nu nog harder in voor ons festival Het Betere Boek. Het is maar één dag, Het Betere Boek, maar wat voor één! Pascal maakt er elke dag weer een vingerlikker van! Dit jaar staat alles in het teken van Afrika. Nu denk ik weer aan Jef Geeraerts en die andere mannen zoals Hugo Claus en Jan Wolkers. Heb je Ik ben maar een neger van Geeraerts gelezen? En zijn Gangreenreeks! Black venus! Zo rauw en zo teer tegelijk. Al mogen we Black Venus wellicht in deze zwarte pieten coronatijd niet meer luidop een goed boek noemen… pssttt, niks zeggen hé. Ach wat, ik ben voor vrijheid van meningsuiting en ik zeg dat ik met Geeraerts in Afrika ben geweest. Neen, niet écht, gekske, lezen is altijd een beetje reizen, bedoel ik.
En dan is er onze bezige bij Yarrid. Door Yarrid krijgen onze leden niet alleen goesting in lezen. Hij zorgt ervoor dat we elke dag via de computer een portie cultuur binnen krijgen. Soms is dat een filmpje met een virtuele tentoonstelling. Soms is dat een boekentip. Nu en dan een knuffelbericht. En mijn brieven naar jullie! Ja zeker! Wat zeggen jullie daar van?! Hela! Mijn brieven worden gepubliceerd op het internet! Niet dat ik ze daarom schrijf. Ik schrijf ze om dicht bij jullie te zijn. Dat weten jullie ondertussen wel, hé. Maar ik ben tegelijk toch wel een beetje trots hoor, dat Yarrid ze opgepikt heeft en dat nu héél véél mensen toegang hebben tot mijn hart-onder-de-riem brieven. Ja, Jaak, je begint een BV, een Bekende Vlaming, te worden!
En Ellen, onze directeur, zorgt ervoor dat al onze ideeën op elkaar afgestemd en uitgevoerd raken en vooral waakt zij erover dat iedereen nog min of meer goed in zijn vel zit. We kregen al in de eerste Corona week van haar een kaartje. Met een persoonlijk complimentje erop en aan de voorkant stond haar rosse kater Pom die zo mooi is dat wie ernaar kijkt gewoon vanzelf blij wordt.
Wat gek dat we uitgerekend nu we zo ver van elkaar zijn heel dicht bij elkaar raken. De bezorgde telefoon van Pascale toen zij zag dat ik een beetje mismoedig was, heeft me zo een deugd gedaan! En enkele dagen later kreeg ik weer een telefoontje van haar. Alleen al horen dat iemand je vermoeidheid gezien heeft en begrijpt. Dat geeft zo een ontzettend warm gevoel.
En dan Nancy met haar zachte vleugels waar ik graag onder kruip. Zij kan je af en toe zo een stevige knuffel geven en dan weet je weer dat je er toe doet. Helaas moeten we nog een tijdje wachten voor we weer letterlijk onder de Vleurinck vleugeltjes kunnen.
Het begrip van Ellen toen ik mij bang afvroeg hoe het verder moet. En weten dat zij een directeur is die leidt met haar hart. Zo fijn om geapprecieerd te worden. En als je het even moeilijk hebt met jezelf, zegt zij wat er allemaal wél goed is. En dat het ok is om even in een dip te zitten.
Yarrid die mijn brieven elke week post en mij laat weten dat hij het fijn vindt dat ik zijn werk apprecieer.
Suzanne met haar humor en haar vrolijke jeugdigheid.
Katelijne met haar optimisme en haar vele goede ideeën voor een warmere samenleving.
Mijn collega’s, ze zijn niet vanzelfsprekend. Ze zijn niet eenvoudig. Ze zijn niet altijd gemakkelijk. Ik begrijp ze niet altijd even goed. En ook zij begrijpen mij niet altijd en soms verliezen zij wel eens hun geduld met mij. Mijn geest is een flipperkast en soms werkt dat anderen op het systeem. We belden en leerden elkaar beter kennen dan ooit te voren. En ook al is deze tijd zwaar, het is nu dat ik tot het besef kom hoeveel deze mensen voor mij in de zes jaar dat ik hen ken voor mij zijn gaan betekenen. Wie zegt dat een mens maar één keer in zijn leven een familiegevoel kan hebben? Ik niet hoor!
“Wie zijn dan die andere mensen, die ik naast deze zeven unieke speciallekes bovenaan mijn brief vernoem?” hoor ik jullie vragen. Wel, laat ik er maar eens aan beginnen.
Ons Mieke doet me met haar ontspannende telefoontjes altijd even vergeten dat ik eigenlijk alleen zit met een telefoon in mijn hand. De eekhoorntjes en de kikkers in haar tuin zijn nooit ver weg wanneer ik de uitbundige stem van Mieke hoor en dan komt Roger er op de achtergrond even bij met zijn ontspannen “dag Tania!”. Amand doet me regelmatig lachen met zijn jeugdige verontwaardiging en zijn zotte foto’s op facebook. En niet te vergeten, zijn leuke mail om ons allemaal moed in te spreken. En André die niet om een compliment verlegen zit. Guy en Jan die bij elke uitstap een boekje of tekst schrijven met uitleg over de bezienswaardigheden. Lucianne met haar inzichten over hoe je nieuwe mensen kan bereiken. En dan is er Wieske met haar joviale stem, altijd even enthousiast over haar laatste lange wandeling met hondje Reyna in de natuur. En Jean-Pierre met zijn ideeën om met een belleke of een kaartje Corona te slim af te zijn. Michel van wie ik de beste kooktip ooit heb gekregen. Jana en Anja met hun energiek activisme op facebook. Vincent met zijn pogingen om de Willemsfondsers uit zijn streek via de computer samen te brengen. Sylvain die er zoals altijd rustig en positief onder blijft. Jürgen met zijn immense inzet voor de mooie Limburgse natuur. Christine die zoveel met haar patiënten inzit, dat zij vandaag de dag begrijpelijkerwijs moedeloos wordt van haar onmogelijke taak als huisdokter. Luc die naarstig verder werkt aan het organogram van het Willemsfonds. Wie weet, heeft hij zijn tekentalent en zijn humor in zijn interpretatie van het organogram gestoken. Ik hoop het! Ik vergeet zeker ook Willy niet, die het sneu vindt voor zijn alleenstaande mensen en de hoop niet opgeeft dat hij zo snel mogelijk terug kan starten met zijn programma. En Lutgart en Mariette, ons meest ijverige damesduo. Eindelijk hebben zij wat tijd om een boek te lezen. Ben benieuwd hoe lang zij het zonder hun 300 leden uithouden… . En heb ik Tim al genoemd? Met zijn fantastische idee om in deze eenzame tijden een website www.cultuurverhalen.be te maken om kunstenaars samen te brengen. O ja, en Els met haar prachtige filosofische beschouwingen en haar lieve groet. En dan zijn er nog Sonja, Margriet, Paul, Jhonny, Sonia, Peter en Jacques die hun boekentips brengen voor de camera zodat zij ons met beeld en klank instant leeskriebels bezorgen.
Achter mijn “goeiendag” boven aan deze brief zou ik nog zoveel meer mensen kunnen aanspreken. Over elk van hen zou ik iets hartverwarmends kunnen schrijven. Want er zijn alleen maar fijne en aangename mensen in het Willemsfonds. Alleen zou deze brief dan bij jullie arriveren wanneer de corona fuckers al lang weer verdwenen zijn. Want als ik goed kan tellen, 500 en 5000 = … euh…
Wat ik eigenlijk met deze brief wil benadrukken –en welke tijd is er beter dan Corona tijd om dat te doen?- het zijn stuk voor stuk fantastische mensen bij het Willemsfonds. Wie ik dus niet vernoemd heb, moet weten dat ik ook hem of haar in gedachten heb en naar even grote waarde schat dan al degenen wiens naam ik wél geschreven heb in deze brief! Jullie zijn alle 5500 geweldige mensen die ik niet zou willen missen.
Ik ben er zeker van dat niet alleen ik deze week een warm gevoel heb. Morgen of overmorgen zullen 5500 mensen aangenaam en warm verrast worden wanneer zij de postkaart van het Willemsfonds krijgen. Op de postkaart zeggen we ook dat iedereen –ja, alle 5000 leden en alle 500 vrijwilligers- naar ons mogen bellen.
Het is een beetje zoeken hoe we vandaag de dag mensen kunnen verbinden. Dát we verbinden staat niettemin vast. We zoeken alleen nog een beetje naar het hoe. Deze kaart gaat in elk geval vele hartjes raken.
Ik hoop dat ik jouw hartje met deze brief ook weer eventjes geraakt heb.
Deze brief is er eigenlijk eentje speciaal voor al mijn (vrijwillige) collega’s in het Willemsfonds. Wil jij ook graag een speciale kaart van mij? Geef dan je naam door aan Bernadette, de lieve dame bij jullie die elke week zorgt dat mijn brief bij jou belandt. Ik schrijf je met plezier een postkaartje. Handgeschreven, speciaal voor jou! Met een dikke knuffel erbij! En als een babbel aan de telefoon ook jou goed zou doen, dan pak je toch gewoon de telefoon en je belt me. Zomaar. Om even te vragen hoe het met mij gaat. En dan vraag ik hoe het met jou gaat. En dan kletsen we even. En als we neerleggen, weten we het weer zeker: we zijn niet alleen!
Hou je goed!
Groetjes vanuit Schoonbeek
Tania
Wil je graag meer goede initiatieven en positief nieuws zien van de coronatijd.
Kom dan bij onze facebookgroep "Greetings from Corona"! See you there?
Reactie schrijven