In tijden van het Coronavirus schrijf ik elke week een knuffelbrief voor de geïsoleerde bewoners van de woonzorgcentra en voor iedereen die nood heeft aan een beetje humor en een vriendelijk woordje. Mijn zesde brief lees je onder de mondmaskers.
Met welk mondmasker ga jij binnenkort de deur uit?
Bij vistaprint kan je je mondmasker een persoonlijke toets geven.
Met deze mondkapjes tegen corona zorg je voor jezelf en voor de anderen.
Nu bij vistaprint wasbare mondmaskers van stof te koop voor € 13,06
Bilzen, 19 april 2020
Dag Jaak, dag ………… (zoals elke keer, denk jij hier jouw naam)
Dag allemaal
Hoe gaat het met jullie? Ik zie van alles op het nieuws. De ene dag mogen jullie bezoek, de andere dag weer niet. Een bedrijf leent zijn hoogtewerkers dan maar uit om bezoekers aan het raam van de bovenste verdiepingen van het woonzorgcentrum te brengen, … . Althans in één bepaalde gemeente. Zonder omhelzing en zonder dikke “poenen”, maar toch. Het is écht bezoek voor die mensen, denk ik dan. Met een beetje humor. En ontroerende beelden op het journaal.
Maar wat vinden jullie er nu zelf van? Dat is wat ik mij afvraag terwijl ik naar de nieuwsberichten luister.
De medewerkers zijn ingepakt als marsmannetjes. Ik kan me voorstellen dat jullie hun gezicht missen, niet? En misschien ook hun knuffels en af en toe een hartelijke pakkerd? In ieder geval missen velen van hen het gewone contact met jullie. Dat hoor ik her en der van zorgverleners. Zij kozen hun beroep om het menselijke, het sociale. En dat is in zo’n pak en met zo'n mondmasker heel lastig. Het voelt koud en zo ver af, zeggen ze. Op facebook luchten sommige hulpverleners hun hart, en ook in het bos kom ik af en toe een verpleegster tegen.
Ja, we mogen gelukkig nog wandelen in het bos. Ik heb twee hondjes. En je weet hoe dat is met die hondjes hé, die willen wandelen. Elke dag. En liefst de hele dag. Onvermoeibaar. En maar kwispelen met die staart. Tegen 200 per uur. En maar snuffelen. En maar die neus achterna. Een pieske hier, nog eentje daar, en wat te zeggen van een drolleke hier, een kakske daar. Geurvlaggen neerzetten. Boodschappen achterlaten. Tot er weer een ander interessant geurtje voorbij komt. En ik daar maar achter aan. Kris kras door het bos. En heen, en weer, en terug, en weer heen en opnieuw weer, … . Zie je het al voor je? Gelukkig loopt één van mijn twee hondjes los. Ik zou nog al iets aan de hand hebben anders. Wie van de twee schavuiten moet een mens dan achterna? En op de windstreken moet ik ook al niet rekenen om me de weg te wijzen: recht blijven in west is een test, noord een slappe koord en zuid... daar lig ik. Languit. In het kruid!”. Net niet op mijn snuit. (de snuit is voor de bruid hé, weet je nog?). "En oost?", hoor ik je denken. Wel, om eerlijk te zijn, ook oost biedt geen troost. Tot zo ver het rijmen en dichten...
En dan die fazanten en konijnen. Hup daar weer achter aan. En ik maar roepen. Alsof het iets zou uithalen. Tarara ja! Spaanse honden zijn Oost-Indisch doof, weet je wel, toch zeker als hun jachtinstinct geprikkeld wordt. En nu en dan is er een ree. Huppekee, foetsie is Belienda weer. En dan is het wachten, en wachten, en wachten, … en wachten… totdat er eentje buiten adem terugkeert. Tot nog toe altijd zonder ree. Gelukkig maar, want wat moet een vegetariër met een hert op het bord? Oh, ja en één keer een nestje kleine everzwijntjes. Nog goed dat mama zwijn niet in de directe omgeving was… (of ze moest medelijden met mij hebben gehad)... pfff... .
En dan heb ik het nog niet gehad over die andere geurtjes in het veld. Ik weet niet of jij houdt van parfum? Belienda anders wel hoor. Alleen is haar parfumkeuze niet direct de mijne. Telkens ik een mesthoop gewaar wordt ergens vanuit mijn ooghoeken, dan ben ik al lang te laat. Dan zie ik een rosse gloed vanuit de verte. Belienda is een ros hondje. Enfin, zij is ros zolang zij geen mesthoop tegenkomt. Want dat ros verdwijnt met elke draai, met enkel gekronkel. Poten in de lucht, kop achterover, snuit in de troep. Staart heen en weer. Roepen kan ik. Roepen doe ik. Terwijl ik haar nader vanuit de verte zie ik het ros verworden tot lichtbruin, en dan roestbruin, en donkerbruin en … zodra ik aangekomen ben, is er geen ros plekje meer te bespeuren, laat staan dat ik Belienda nog herken. Dronken van contentement schudt zij dan de laatste restjes koeienmest van haar vacht af. Ik moet snel zijn of ik word bevangen. Niet enkel door de geur! Klodders op mijn broek, in mijn haar, op mijn handen. En als ik niet stop met kijven, dan moet mijn open mond er ook aan geloven. Net op tijd klem ik mijn tanden op elkaar.
Belienda niet. Neen hoor. Hijgend, tanden bloot, staat zij daar. Puur genot! Hondjes hebben een speciaal reukorgaan. Hondjes zuigen met open mond lucht naar binnen om extra zuurstof te geven aan de lekkere geuren. Zij kijkt me aan met die triomfantelijke blik van “hoe lekker dat dat is! Stokvis!”. En ik kan lachen en huilen tegelijkertijd. Lachen om die gelukzalige grijns op dat duivelse kopke. En huilen… nu ja, moet ik er een tekening bij maken? Dat ik de parfumkeuze van Belienda niet echt naar waarde kan schatten, is één ding. Dat ik nu heel de weg naar huis mag genieten van haar zorgvuldig aangebrachte eau de cologne, -Belienda is inmiddels voldaan en maakt nu geen uitstapjes meer- ook dat neem ik er nog bij. Maar de douche als we thuis komen… o jee… ik kan jullie verzekeren, dan heb je er ondertussen wel meer dan genoeg van! Alle wasknijpers van de wereld op je neus, het zal niks uithalen! Belienda stinkt en blijft stinken, en ja, ook nog na de vierde wasbeurt. En erger nog, zij zal nog lang nastinken. Zij geniet, ik zucht… pffff… . Mijn rug. Olala. Ik weet het nu wel zeker: morgen kies ik een andere route… .
Ja, je hoeft je niet af te vragen waarom hondjes graag wandelen. Zeker nu elke boer op elk veld zijn mest “uitvaart”.
Alhoewel, ik heb er ééntje, die wandelt helemaal niet graag. Ja, als ik er zelf geen had die met geen stokken de deur uit te krijgen is, dan zou ik het ook niet geloven. Er zijn hondjes die effectief een hekel hebben aan wandelen. Onze Camille is er zo één. We hebben Camille als puppy in huis genomen voor Belienda. Belienda was zes toen zij bij ons kwam. Zij was ons eerste hondje. En wat voor één, amai! Wij dachten dat het allemaal wel zou meevallen. Beetje slenteren in het bos. Rondhangen in de velden, op een boomstronk wat van de vogeltjes genieten, … . Hebben we ons daar lichtelijk in vergist! Zo lui als Belienda thuis in de zetel is, eens buiten is zij een Spaanse furie. Net zoals eender welke podenco. Dat weten we nu. Podenco’s zijn jachthondjes die in Spanje in meute op hazen jagen. Ze hebben een ongelooflijke snelheid en ze zijn niet moe te krijgen. En er is geen enkele beweging, ver of kortbij, die hen ontgaat. Nu is Belienda 12 en zij is nog altijd de meest energieke van ons allemaal. Camille kwam er als versterking om die ongetemde energie van haar de baas te kunnen.
Was dat even misrekend. Weer al, ja! Camille is compleet het tegenovergestelde van Belienda. Lekker lui, liggen en niks doen. Neen echt, er is niets, maar dan ook niets waarvoor onze bulterriër van haar plaats te krijgen is. Neen, ook geen snoepjes. Ze kijkt dan met de meest innemende ogen naar je alsof zij zegt “lekker! Maar ach zo ver! Kom het mij maar brengen!”. En weet je wat ik dan doe? Ja, natuurlijk, hoe raad je het?
Camille snurkt met de decibels van een bulldozer. Ook als zij niet slaapt. Of neen, vooral als zij niet slaapt. Alsof zij ons wil overtuigen dat we haar niet moeten vragen om mee te gaan wandelen. De oogjes tot spleetjes toegeknepen, net open genoeg om ons in de gaten te houden. “Als ik doe alsof ik slaap, dan vergeten ze mij deze keer misschien”. Jammer, maar helaas, we vergeten Camille niet. Want Belienda gaat haar aanporren. Zij likt Camille net zo lang tot Camille van de kriebels niet langer meer kan veinzen. Om ons geduld nog wat meer op de proef te stellen –iedereen staat op dat moment al minstens een half uur in wandeltenue- begint Camille uitgebreid te ontwaken. Het ritueel gaat zo. Eerst geeuwen en knorren, dan rekken en strekken. Met veel aandacht voor elk pootje, elk teentje, elk spiertje. Achterpootjes languit over de vloer slepend. Vervolgens zakt zij tergend langzaam door haar voorste pootjes. Languit ligt ze dan op de vloer. Haar omhoogtrekken heeft geen zin, want Camille weet haar 25 kilo in de schaal van de zwaartekracht te werpen. Om haar goede wil te tonen –Belienda blijft haar al die tijd kwispelend likken- sleept zij zich over de vloer als een slang meters en meters vooruit. Wij staan erbij en kijken ernaar.
Onze lach moeten we onderdrukken. Elke dag opnieuw.
Want als we tonen dat we het eigenlijk wel amusant vinden, dan doet Camille nog een extra rondje over de vloer. En eer we dan vertrokken zijn, hebben we met zijn allen allang wortel geschoten, of zit de mot in ons goesting voor een frisse ochtendwandeling. Nog even doorbijten nu. We zijn voorbij de voordeur. En dan herhaalt zich de hele vertoning van vooraf aan.
Eindelijk zijn we weg. Tot groot jolijt van Marva, die nu het rijk een uurtje voor haar zelf heeft. Geen wedijveren met Camille voor het plekje in de ochtend zon, nageltjes ongestoord scherpen aan de sofa. Hoe schoon kan het leven van een poes toch zijn?
Als de mensen en de hondjes terug komen van de wandeling in het bos, wacht Marva ons op, samen met Pim, de kater van het huis. Bakje melk, alsjeblieft. Niet te zuinig zijn! Als entree. En als hoofdgerecht een bordje sheba graag.
Zo gaat dat bij ons thuis, elke dag hetzelfde tafereel. Herken jij dit ritueel? Ben jij een beetje als Belienda, snel en altijd in voor avontuur? Of ben jij meer zoals Camille en ben je graag op je duizendste gemak? Of heb je meer weg van onze eigenzinnige Marva die graag de boel uitdaagt en de dingen doet die eigenlijk niet mogen?
Hopelijk ben je in deze coronatijd een beetje zoals Pim. En trek je het je allemaal niet te erg aan. Je wacht geduldig en weet “straks is het weer normaal en is al die onzin weer gedaan”.
Ik wens jullie allemaal een gezonde week toe!
Groetjes vanuit Schoonbeek
Tania
Wil je graag meer goede initiatieven en positief nieuws zien van de coronatijd.
Kom dan bij onze facebookgroep "Greetings from Corona"! See you there?
Reactie schrijven