Ken je dat? Mooi rokje, je lievelingsstuk. Je bent er zuinig op, want je vindt het zooooo mooi. Dus draag je het zelden of zeg maar helemaal niet. Je neemt het rokje wel eens uit de kast. Maar elke keer als dat gebeurt, bedenk je snel dat het een walking dinner is. Je ziet het zo voor je, hoe je het stukje vlees -dat je niet eet- van je bord ziet schuiven... de saus die je rokje om zeep helpt. Paniek in de toiletten, er de hele verdere avond niet meer uitzien... en vooral het einde van je rokje.
Dat rokje, ja dat wordt uiteindelijk en onverbiddelijk te klein. Onmogelijk dat je er ooit nog in kan. En toch. Dat rokje hangt er nog. Na jaren je kast opgewaardeerd te hebben, is het tijd. Je steekt het in een zak. Je neemt het er terug uit. Je houdt het omhoog. Je houdt het voor je. En weer omhoog. Je hangt het terug in de kast. En dat hele ritueel herhaalt zich het volgende jaar. En het volgende.
Tot je op een dag beslist dat het gedaan moet zijn! Afstand doen van het rokje, dat weet je, dat zal niet lukken... dus verzin je een oplossing. Je houdt het rokje omhoog. Je houdt het rokje voor je. En weer omhoog.
Dat kleurrijke borduurwerk waar je geen afstand van kan doen... het tergde je. Maar nu is het genoeg!
Je ziet het al voor je, mensen complementeren je met je mooie kleurencombinatie. En dat borduurwerk!
De volgende gelegenheid, dan draag je het rokje! Zonder twijfel deze keer. En voor de eerste keer.
Je voelt je mooi in je rokje. Met het prachtige borduurwerk. De helle kleuren op je zwarte kleedje.
En vol zelfvertrouwen lach je en praat je. Want niemand vermoedt dat je een sjaal draagt gemaakt van een afgedankt rokje.
Reactie schrijven