Ik was 8 en mijn vrienden werden opgegeten.

Veganisme is mijn way of life. Tegen de stroom ingaan en eeuwenoude, collectieve gewoonten, waarden en normen trotseren, it is all part of the deal.  En zo botste ik heel mijn leven op weerstanden en onverschilligheid. De pleaser en de zelfsusser verdroegen geen onenigheid. En om kritiek te vermijden en niet afgewezen te worden, probeerde ik niet op te vallen.

 Zwijgen en mezelf steeds maar aanpassen, voelde alsof ik mijn authenticiteit te grabbel gooide. En met de zelfverloochening nam het knagende gevoel toe dat vegan zijn slechts een beperkte bijdrage is. Mijn vegan levensstijl voelde als niet genoeg. Dieren werden na mijn 44 jaar veganisme nog steeds massaal opgegeten. En ik voelde me nog steeds even machteloos. 

Tot ik er genoeg van had om me te beperken tot passief veganisme.

In 2019 begon ik mijn facebookgroep wat vegans (w)eten en sinds die tijd geef ik mijn authentieke vegan zelf alle ruimte. Niet veganisme maar "actief" veganisme is nu mijn way of life. Ik steek mezelf niet langer weg. In plaats van mijn vegan boodschap klein te houden, zeg ik wat ik denk en waar ik naar verlang. Een warme en dus vegan wereld. En daarvoor toon ik mezelf graag. In al mijn kwetsbaarheid en met al mijn struggles.

Mensen coachen geeft mij energie

Schrijven was jarenlang therapeutisch voor mij. Nu gebruik ik mijn schrijftalent om vegan verhalen in de wereld te zetten. Naar mensen luisteren, hen coachen en  de beste versie van henzelf laten ontdekken, is naast mijn beroep ook een ongelooflijke passie van mij.